Wijsheid

Australië is zo ver weg. Wat weet ik er eigenlijk van? Dat wij het ontdekt hebben. De Duijfken, waar ik later een replica van zal zien in Freemantle voer langs een deel van het continent. Wij Nederlanders zagen het, zagen de eerste zwarte zwanen op Swan river. Het liet de Nederlanders als eerste landen in Noord Australië. Wij zagen het land en vonden het maar niets, en reisden snel weer weg. Hoewel, zelfs dat is niet waar, want de Duyfken voer met zeekaarten waarop een land staat dat Terra Incognito heette en Australië werd. Iemand eerder moet die kaarten gemaakt hebben, er eerder geweest zijn.
Ik ken het woord Bottany Bay, waar de Engelsen voor het eerst landen op Australië.
Ik weet dat de aboriginals, die je nu indigenous people moet noemen, wat een stuk moelijker uitspreekt, bijna zijn uitgeroeid. Dat we tot in de jaren vijftig zijn doorgegaan met het verwijderen van aboriginalkinderen uit hun milieu en ze plaatsen met goede Westerse gezinnen.
Ik weet dat in de jaren vijftig en zestig er veel Nederlanders zijn geëmigreerd naar Australië om er een nieuw bestaan op te bouwen, voornamelijk als schapenboer. Ik weet dat nog steeds veel mensen naar Australië gaan om te werken, nu in de mijnen, of als vrachtwagenchauffeur naar de mijnen. Dat is het wel.
Ik moet me voorbereiden op mijn reis, iets van Australië begrijpen, via literatuur en non fictie. Het is niet bewust, het zijn boeken die ik al heb over Australië, die ik al interessant vond voordat ik plannen had voor deze reis, en boeken die ik op het moment tussen januari en maart tegenkom en interessant vind. Ik heb gelezen:

The luminaries van Eleanor Catton, over de goudkoorts in Oceanië (dit boek speelt in Nieuw Zeeland) in de late 1800.
Al wat ik ben van Anna Funder, een roman die speelt in het hedendaagse Bondi, Sydney, wat ik niet wist, maar per toeval achter kwam.
Kraaienwacht van Inez van der Spek, over de emigratie van haar ouders naar Australië in de jaren 50 en de verhalen van twee Aboriginal kunstenaars van de jaren tachtig.
English passengers van Michael Kneale, een roman over het uitmoorden van de aboriginals in Tasmanië.
Regels voor een wetenschappelijk verantwoord leven van Carrie Tiffany, een roman over het boerenleven in de jaren dertig in Australië, dat ik voor een deel op reis lees.
Eilanden, rif en regenwoud van Cees Nooteboom, reisverhalen van hem over tochten door Australië, dat ik lees tijdens ontbijten op reis.
Barracuda van Christos Tsiolkas, over hedendaags Melbourne, wat ik koop en gedeeltelijk lees op reis.

Ik heb in ons abiriginal art museum twee tentoonstellingen gezien:
Bomb, van Blak Douglas en Adam Geczy, een aboriginal kunstenaar en een westerse kunstenaar, over de  discriminatie van Aboriginals, het nationalisme van Australië en het spanningsveld tussen beide, waarvan vooral de enorme woede me bij is gebleven.
Country to Coast. Colours of the Kimberley, over hedendaagse aboriginal kunst uit het Noord-Oosten van Australië, een veel lieflijker tentoonstelling, waarin de actuele positie van aboriginals veel verdekter naar voren komt en het veel meer gaat over de oude cultuur van aboriginals uit dat gebied.