In the news: Fence keeps people form feeding seals
Het is avond in Apollo Bay en ik zit in een upperclassplek, met maaltijden van 50 dollar, zonder de wijn, in nette kleren, komen er twee mensen binnen in short en t-shirt... Dat had ik gisteren dus ook kunnen doen.
Het restaurant is boven de bakkerij die mijn standaard ontbijt- en koffieplek wordt in Apollo Bay. Met een smalle trap kom je boven. Ik zit aan een tafel in een hoekje, onder het krijtbord met de specials van vandaag. Dat zijn de visgerechten, met de vangsten van vandaag.
Fish it is going to be! Na een aantal teleurstellende vegamaaltijden nu een posh-vis. Want wat heb ik tot zover gegeten? Een kangoeroeburger op het dakterras van het hostel, Japanse salade uit een plastic bakje bij Madama Butterfly, een vegetarische pizza met australische wijn op de laatste dag in Sydney. In Melbourne heb ik gegeten bij Sisters of Soul, een echt vegetarisch restaurant, wat je als vegetariër dan moet sponsoren vind ik, want zoveel zijn er daar niet van. Ik had er een vegetarische pad Tai, en die was eigenlijk heel gewoontjes, niet anders als ik hem thuis maak, en dat wil je toch wel in een restaurant. Bij de buren van Lentils had ik een vegaburger, die was wel erg lekker. En gisteren dus de nummer 84 vega-pizza. Nu wil ik dus een echte restaurantmaaltijd. Ik bestel iets van de specials, een hele Victoria Redfin, met Riesling uit de buurt. Ik neem een slokje, pak mijn blogboek, en ga vandaag schrijven...
Vandaag was een heerlijke dag, waarin alles goed kwam. Het tourist information centre belde de taxi voor mij om me na de wandeling te komen ophalen op een afgesproken punt, bij Shelly Beach. Het is een wandeling van 10 kilometer en ik schat in dat ik 3 uur in de middag makkelijk moet redden.
De meneer die ik had wakker gemaakt was vertrokken. En ik ga wandelen.
Ik smeer mijn lunchpakket met de pindakaas en cheddar, als mr. Gizmopuddy, de man van
de bookcroster Gizmopuddy, langswandelt met een drone. Het is een soort modem met propellors en een webcam waarmee videobeelden worden gemaakt als hij in de lucht is. Wij drie mannen, de mannen waarmee ik gekaart en gepold heb, worden direct weer kindjes! Een vliegend object! De douane blijft een vaag ding; noten naar Australië meenemen levert een gigaboete op, maar een drone het land in brengen, geen probleem...
De drone is radiografisch en heeft vier propellors, een camera en GPS. Mr Gizmo stuurt hem de lucht in voor een ronde over Apollo Bay en hij komt vanzelf weer terug bij zijn GPS coördinaten van de start. Dat is nog eens wat anders dan de radiografisch bestuurbare vliegtuigjes die ik me herinner van mijn vader, toen ik tien was. Die stonken naar petrolium en kwamen zeker niet terug. Vader vloog 15 minuten en was een uur bezig om het vliegtuig terug te vinden.
Het is een geweldige wandeling, met alles er in. Het is heerlijk weer voor wandeling, zonnetje, twintig graden ongeveer, een beetje wind. De wandeling begon bij mijn hostel en het eerste stuk was onroad naar een plaatsje dat Cape Morengo heette. Het geasfalteerde pad liep langs de baai van Apollo, waar een aantal wildwaterkanoërs in de surf speelden. In Cape Morengo ging ik van de gebaande paden af en over het rotsige strand met door het water grillig gebeeldhouwde rotsen. Tot Storm point loop ik verder over het strand, de geur van vis, het geluid van de rollende golven.
Bij Storm point wordt mijn route geblokkeerd door een aantal rotsen, waar de golven tegenaan kletsen. Even later vind ik een paadje omhoog over de klif en ben ik weer op weg, nu over de kliffen, tussen de door de wind verwrongen bomen door. Soms moet ik omhoog, soms naar beneden. Over het strand bereik ik Three creeks, beneden aan het strand.
Bij Three creeks gaat de weg gestaag omhoog, en loop ik het regenwoud in. Enorme eucalyptica torenen boven mij uit. Ik hoor de ara's en andere vogels kwebbelen en tussen de bomen door schieten. Varens en groene planten bedekken de bodem tot op ooghoogte. Er kruipt en kriebelt van alles tussendoor, vingerkootmieren, duizendpootachtigen. Vingerkootmieren zijn de dieren die ik vooral rond mij zie, mieren zo groot als twee vingerkootjes, vermoedelijk bull-ants. Er is geen goede manier om het regenwoud te beschrijven als je er niet bent geweest. Het is donker, alsof er om je heen alleen maar bomen zijn die de lucht verstikken. Ik voel me in een soort tunnel van groene planten. De aarde, de lucht, lijkt verdwenen.
Ik klim hoger en hoger. Er komt weer lucht tussen de eucalyptusbomen, de woudreuzen die ver onder mij beginnen en ver boven mij hun top hebben. Vogels spreiden hun vleugels en staart en zweven van boom tot boom. Kleine zwaluwachtigen vliegen recht op me af, maken een haakse bocht en schieten de varens in. Ik kom een bord tegen, een stukje mens, dat me waarschuwt dat ik voor slangen moet oppassen en voor neervallende takken. Ik kijk meteen omhoog en naar mijn voeten, maar geen slangen en geen neervallende takken.
Even later kom ik bij de picknickplaats van Shelley beach. Boven mij eten twee koala's hun lunch van eucalyptusbladeren. Twee kleine blobjes in enorme eucalyptusbomen.
Bij de picknickplaats zijn twee Australische dames, waarvan er een Nederlandse voorouders heeft. We babbelen en ze blijken op vakantie te zijn geweest in Utrecht. Hoewel ik later ben vertrokken dan gepland vanwege de drone, heb ik nog wat tijd over voor de taxi komt en daal weer af naar Elliot Creek. Elliot Creek is een lieflijk riviertje met een waterval en lush vegetation erom heen. Achter mij kletteren de golven op Shelley Beach. Ik moet weer omhoog, naar mijn taxi.
Allan is de taxichauffeur van dienst. Naast taxichauffeur heeft hij ook een dairyfarm met koeien. Ik bekijk zijn foto's van de Great Ocean Walk, waarbij ik er een aantal herken van plekken waar ik net ben geweest. Allan heeft een optie voor morgen om mee te rijden met iemand anders en nog een wandeling te lopen. Ik kan dan wandelen van Cape Otway met de vuurtoren tot Castle Cove, 15 kilometer, een behoorlijke uitdaging, maar ik heb er de hele dag voor!
Er komt een vrouw naar mijn tafel. Ze stelt zich voor als Jane. Ze zat met twee andere vrouwen aan een ander tafeltje. Ze logeert in Bimbi park en werkt daar voor kost en inwoning. Waarom ze hier dan eet wordt snel duidelijk, de vader van een van de anderen aan haar tafeltje is ziek geworden en dit het een afscheidseten voor diegene die naar huis gaat om voor haar vader te zorgen. We praten leuk en ik krijg haar emailadres. Een date dankzij een vis!
Mood: :-) :-) :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten