10-04: Geen Blue mountains

"This guy has not seen any view, just very wet plants"

Vandaag ga ik naar de blue mountains. Georganiseerd, want ik wilde geen gedoe. In de mail van een paar maanden geleden staat dat ik 'in de morgen' opgehaald wordt vanuit mijn hotel, maar 'in de morgen' is een ruim begrip. Ik heb de Nederlandse touroperator waarbij ik heb geboekt, 333travel, gemaild of het iets preciezer kon, maar ik was voor het eerst (en zeker niet voor het laatst), vergeten dat er tien uur tijdsverschil zit tussen hier en daar, en ik pas antwoord krijg als de tour al lang en breed voorbij is. Tijd is een vreemde dimensie, daar wordt ik in deze reis voortdurend mee geconfronteerd. Tijd en plaats zijn gedwonen tot een parendans, aan elkaar vastgeklonken en niet te scheiden. Tijd bestaat alleen in ons hoofd.

Ik gok dus maar wat en sta om half zeven op om te douchen en te ontbijten en spullen uit te zoeken die mee moeten in de rugzak. Als ik mijn wandelschoenen aantrek, komt een meneer binnen om mij op te halen. Zo kun je ook timen blijkbaar.

Paul, onze gids, rijdt met zijn busje naar de Blue mountains, met een man of zeven, die verdwaasd en stil in de stoelen zitten, misschien nog vanwege het tijdstip, of omdat de regen tegen de ramen van de bus klettert. Er is een ouder paar uit Engeland, en een familie uit Turkije met twee kinderen en twee vriendinnen. Ik had in Noorwegen hele leuke ervaringen met zo'n georganiseerde trip. Twee Amerikaanse artsen in opleiding en ik konden het toen erg goed met elkaar vinden en we vertelden alkaar van alles over onszelf en de reis door Noorwegen die we maakten. Maar het kan ook aflopen zoals nu; de mensen blijven allemaal de losse groepjes waar ze bij horen en praten niet met elkaar. Volgens mij ben ik de enige die met alle groepen mensen contact heeft gelegd. Nu was het wel zo dat ik een andere tourinvulling had, ik kreeg een lunch mee en heb een groot deel van de dag een wandeling door het regenwoud gemaakt, terwijl de anderen in de bus verder reden naar andere plekken.Van de blue mountains heb ik bijna niets gezien. De Three sisters, de majestueuze piek was gehuld in een enorme wolk.

Op de eerste stop voor morning tea krijg ik Anzac biscuits, een Australisch koekje dat ook voorkomt in het boek De regels voor wetenschappelijk leven, dat ik aan het lezen ben. Je moet ze dopen in de oploskoffie. Mierzoet!

 Paul laat zien hoe je een boomerang gooit, en ondanks dat ik weet dat ik het niet zal kunnen, wil ik het wel als eerste proberen. 'Crazy Dutch guy!' You take one for the team. Ik kan er inderdaad niet veel van. "You guys are pretty much safe", zegt Paul als de boomerang een eindje verder in het gras neerploft.

Tijdens mijn wandeling langs de Drie gezusters (ook een kroeg in Groningen overigens!), zie ik alleen natte planten dus, maar ik hoor des te meer. Allemaal onbekende vogelgeluiden, versterkt door de mist, om mij heen. Erg mooi! De varens ritselen en opeens loopt er een soort bushkip over het paadje en verdwijnt aan de andere kant weer tussen de struiken.
De wandeling is uitgezet met toeristen in mind, en is dus niet erg moeilijk. Het begint met een trap van een paar honderd treden, die me naar de rand van de Three sisters brengt, een stukje dat heel veel mensen wandelen. We fotograferen onszelf bij een vage schim van een berg in de mist. Dan loopt het pad verder naar beneden, het regenwouddal in en verdwijnen de andere mensen en word ik omgeven door varens en eucaliptussen. De regen blijft van de bladeren op mijn regenjack tikken. De vochtigheidsgraad is 100 procent, de lens van mijn camera beslaat. Om mijn heen zijn alleen natte varens, en de geluiden van onbekende dieren. Ik ben David Livingstone in het oerwoud, stap over de enorme glibberige boomwortels en krijg een natte varen in mijn gezicht. Ik duw de planten opzij om een nieuw stuk woud te ontdekken. Op een grote steen eet ik mijn lunch. Ik draai een bocht om en opeens ben ik weer in de bewoonde wereld; een groep Japanners heeft allemaal dezelfde wit groene parapluus en lopen als een soort koningsstoet tussen de bomen.

Aan het eind van de wandeling moet ik kiezen:

• De steilste trein ter wereld
• Een kabelbaan

Ik kies uiteindelijk de kabelbaan, een ritje van anderhalve minuut, bleek. Ik denk dat ik de minst goede keuze heb gedaan.

De anderen waren rondgereden en blijkbaar wel uitzichten gezien, dus Paul ging speciaal voor mij nog naar een andere plek om mij iets te bieden van de Blue mountains; een klif zonder afzetting, waar je zo naar beneden kunt vallen. Daar kwamen de bergtoppen boven de wolken uit en zag ik een paar meter Blue mountains.

De tour bevatte ook een uur in een dierentuin waar ze alle inheemse dieren hebben, behalve het vogelbekdier, dat volgens mij nergens in gevangenschap voorkomt (en ook bijna niet meer niet in gevangenschap, maar dat terzijde). Er waren wel koala's, die je mocht aaien over hun rug! Koalaharen voelen vrij stug aan, als een soort tussenvorm tussen stekels en haren. Hun lichaam voelt sponzig.
Ze ondergaan de aanrakingen gewillig, maar zeker niet zo als een spinnende poes. Het lijkt ze niet zoveel te doen, ze blijven stoicijns een blaadje kauwen. Ergens vind ik dat je dit niet moet doen, het heeft niets meer met dieren te maken, maar toch ga ook ik de rij staan voor mijn minuut Koalaknuffelen. Ze zijn ook zo schattig!