Het toneel is een drijvende heuvel in het water van Sydney Harbour. Links zijn de wolkenkrabbers van de banken en makelaars waarvan de lampen altijd aan zijn. Hoog boven het klootjesvolk met wiens geld ze de mensen regeren en de wereld naar hun eigen aangezicht maken. 'Dus ik trouw in de Japanse stijl: Voor 999 jaar, maar met het recht om het huwelijk elke maand te annuleren'. Rechts is de Habour bridge en het operagebouw en de haven. Op de heuvel is bamboe gepland. De tuin wordt klaargemaakt voor het huwelijksfeest. Boven het toneel hangt de volle maan aan een kraan. De opkomende zon ligt in het water, een halve rode bal.
Ik loop onder de Japanse poort door naar het operaterrein. Overal zijn oranje papieren lampen aangestoken en staan tafeltjes waar mensen Japans eten. Het operagebouw is prachtig op de achtergrond. Tijdens mijn Japanse salade zie ik een mevrouw die een prachtige Chinese jurk draagt. Ze blijkt uit Driebergen te komen, tja, en is in de jaren 80 verhuisd naar Australië. Aan de kademuur praat ik met Lilian, een Amerikaanse, ook geëimigreerd, over boekwinkels. Veel bezoekers hebben zich net als de mevrouw oorspronkelijk uit Driebergen speciaal gekleed. Ik voel me een beetje underdressed in mijn beste kleren uit de twintig kilo koffer; een zwarte broek en een zwart grijs gestreept overhemd. Het zal de laatste keer zijn dat ik het draag...
Rush tickets komen met de opmerking 'Your view may be blocked'. Maar ik heb een van de beste plekken van vandaag, recht voor het toneel, op de bovenste rij van het onderste tribunedeel. De dames naast mij vertellen dat afgelopen dinsdag de opera werd opgevoerd in de stromende regen en Madama Butterfly na de pauze een poncho droeg! Het toneel werd door toneelopbouwers steeds geveegd met watertrekkers, anders was het te gevaarlijk voor de zangers. Vandaag blijft het prachtig weer.
De Japanse huwelijksstoer loopt door de bamboe door naar voren. Madama Butterfly begint te zingen, een toon zo prachtig dat ik tranen in mijn ogen krijg. Mijn zenuwen sturen elektrische signalen op de maat, alsof ik van binnen dirigeer. Het geluid omvat iedereen op de tribune in een bel van bescherming. Niets kan ons deren deze avond. Haar zingen wordt onze energie, onze ingehouden adem de hare.
Tijdens de pauze wordt het hele toneel met bamboe afgebroken. Met een kraan wordt het huis van Pinkerton en Butterfly het toneel op getakeld. Pinkerton verdwijnt met zijn vrouw en het kind van Madama Buttefly in een motorbootje in de haven van Sydney, terwijl Madama Butterfly zich vertwijfeld terugtrekt in haar met bloemen versierde huis, waar onze ingehouden adem haar niet kan redden van de wanhoop.
Iedereen is enthousiast en de hoofdrolspeelster springt tijdens het applaus aan het eind in de armen van de regisseur. Ik wandel in de nacht terug naar mijn hostel en zing Sydney wakker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten