Het is begonnen met stortregenen. Ik sta in mijn regenkleren, mijn rugzak beschermd met een regenhoes. Het giet werkelijk alsof de hemelsluizen zijn opengezet. Met Parker, de Taiwanese Great Ocean walker rijd ik in de taxi naar het beginpunt van de wandeling van vandaag; Cape Otway, het zuidelijkste puntje van het vasteland van Australië. Mijn startpunt is het Cape Otway Lighthouse, maar dat is nog gesloten. Het giet nog steeds, dus ik blijf maar niet wachten om het te kunnen bezichten, maar ga lopen. Eerst nog even plassen in de openbare toiletten. Ik plas en de lucht piest op mij door de gaten in het dak. Het is een wandeling van 20 kilometer Van Cape Otway
naar Castle Cove. Een beetje Ierland, maar toch echt verschillend. Gelukkig stopt het na een uurtje met hard regenen en komt gedurende de wandeling zelfs de zon even langs. Ik loop en loop en loop tot de keuze komt tussen langs het strand of over de kliffen. Ik daal af naar het strand. Ik hoor de bulderende golven en als ik de bocht omdraai snap ik waarom; het wordt vloed.
Het strand waar ik over loop wordt steeds smaller. De golven klotsen over mijn schoenen. Een uitloper van de kliffen verspert mijn weg. De golven klappen op de stenen en barsten uit elkaar in miljoenen druppels, die als zoute regen op mijn regenjas tikken. Het is een oergeluid. Ik klim over de glibberige stenen in de hoop dat daar achter strand ligt.
Dat ligt er, een smal strookje. Gelukkig zie ik in de verte het bord met de gele pijl die aangeeft dat de wandelroute daar weer omhoog de kliffen op gaat. Op de kliffen kijk ik achterom en zie het strand verdwijnen en de golven tegen de kliffenkuts opklotsen.
Het laatste deel is erg mooi. Ik loop door de struiken en bij iedere bocht heb ik prachtig uitzicht over de zonbeschenen zee die op de kliffen beukt. Hier heeft dus ooit Antartica aan vastgezeten. Daardoor zijn de kliffen zo verticaal. Ze lopen nog kilometers zo door onder de zeespiegel. De golven worden nergens door afgeremd en klappen met volle maankracht op de kust.
De rivier is de Aire river. Ik zie hem liggen als ik hoog op de kliffen sta, en zie in de verte de brug die ik over moet. Het is hier heel ander landschap, lieflijker, minder ruig dan de kliffen, met bos langs de rivier. Geen menselijk bebouwing te zien, kilometers ver, anders dan de brug.
Voor de brug is een ketting gespannen en een bord 'Road closed'. Wat nu? Ik moet echt naar de overkant en zie geen andere mogelijkheid dan deze brug. Geheel in stijl met de vakantievibes, waarin ik veel stoutmoediger ben dan anders, kruip ik onder de ketting door en glip over de brug. Gelukkig hoor ik niet de verwachte zwaailichten en sirenes en boze boswachters die mij meenemen voor vier dagen water en brood, maar alleen vogeltjes in de bomen en de golven van de rivier. Ladida, ik ben helemaal niet net de brug overgestoken, ik sta altijd al aan deze kant.
15.00 uur:
De taxi haalt mij weer op van Castle cove. Ik heb geen grot gezien, maar misschien zit die in de klif waar ik op sta. Vier milieutechnici in opleiding rijden met mij mee. Zij gaan de hele Great Ocean walk lopen de komende paasdagen en komen vandaag aan in Apollo Bay. Ik stop met lopen, en geef ze mijn wandelkaart. De taxichauffeur zet de radio aan. INXS!
18.30 uur:
Het hostel is helemaal vol met allemaal nieuwe mensen. Iedereen die ik ken van de eerdere dagen is verdwenen, op doorreis naar andere plekken, zoals ik morgen ook zal doen. Het is alsof ik net aangekomen ben in een nieuw hostel en ik moet helemaal opnieuw wennen. Ik ben ook nog verhuisd naar een andere bungalow, met twee Duitse meisjes en een Australisch paar. Ik ga maar douchen na de wandeling en de wereld op mij af laten komen, en iets eten in Apollo Bay. Mijn laatste avond hier.
Ik kom Jane tegen op straat, de vrouw die gisteren bij mijn vistafel kwam zitten en we besluiten samen eten en vertellen elkaar ons levensverhaal bij de lokale Chinees.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten