16-04: Omgekeerd

Deel 1: Localtourist
Koffie! Voor ik ga reizen naar Apollo bay wil ik koffie.
Ik ga naar Starbucks met mijn Starbucks stempelkaart. Nog twee stempels en ik krijg gratis koffie! En dat is de lol van Starbuck, dat het over al zit en overal hetzelfde is... De jongen achter de kassa kent mijn stempelkaart niet en wil hem graag als souvenir. Ik geef hem, nog een stempel te gaan, af, en ik krijg een gratis Chestnut Machiatto. De omgekeerde wereld, de local die een souvenir krijgt van de traveler.

Deel 2: Binnenbuiten
Het landschap suist aan mij voorbij. Ik kijk op uit de trein waarin ik dit schrijf. We zijn echt niet meer in Nederland! Het is wijds, bruin landschap, met een paar bomen. Hier en daar grazen koeien. Het klinkt heel Nederlands, maar we zijn echt niet meer in Nederland.

Overal onderweg zie je waar Australië rijk van is geworden; delfstoffen. Fabrieken graven het binnenste van Australië op om te verkopen aan China. Gigantische tanks oogsten de mineralen, olie en kolen die waarde hebben. Grote waterbakken scheiden de waardevolle componenten van het waardeloze rode zand. Enorme graafmachines werpen stof op. Uit buizen spuit het rode zand op hopen. Het binnenste wordt het nieuwe buiten. Enorme vrachtwagens rijden over het nieuwe buiten, met in hun buik het oude binnen, het goud, de kolen, de metalen, naar de havens, waar het in enorme platte schepen over de oceanen wordt vervoerd naar China; een constante rij varende bergen over de zee.
Australië verkeerd in staat van ontbinding. Wij mensen zijn de aaskevers die het land strippen van zijn bodemstoffen en onverteerbaar stof achterlaten. De wind doet de rest, Australië verdwijnt langzaam in stofwolken over onze Aarde, tot de Indische oceaan en de Pacific elkaar groeten en het ooit aanwezige continent in de golven verdwijnt.

 Deel 3: werkelijkheid in te kleuren
Apollo Bay is een kleine kuststad ten zuiden van Melbourne, aan de slingerende Great Ocean Road. De lokale bus van Lorne naar Apollo Bay brengt mij naar de halte, de enige van de stad, voor het tourist centre. De Great Ocean Road slingert langs de kust van Melbourne naar het Zuiden en dan weer omhoog richting Adelaide, waar hij nooit aankomt, omdat hij in de tussentijd van naam verandert. Het is de kust die vroeger Australië en Antartica verbond. Door het tektonische ritme van de aardplaten zijn Antartica en Australië ruw van elkaar los gescheurd, wat een prachtige kustlijn tot gevolg heeft, met recht naar beneden dalende kliffen.
De rit naar Apollo Bay heeft de soundtrack van het kindje twee stoelen voor mij, dat de hele rit met haar I-pad speelt. "Color this drawing. Press C to continue, press O for options, press C for colours, press F for fill." De zee strekt zich uit voor onze ramen. "Color this drawing. Press C to continue, press O for options, press C for colors, press F for fill." De weg loopt langs de steile rotswanden, met eucalyptusbomen tot ver boven ons. "Color this drawing. Press C to continue, press O for options, press C for colors, press F for fill."

Deel 4: binnenstebuitenmens
Apollo Bay is een lange straat met winkels en restaurants langs de kust, die afbuigt naar rechts. Daar zit mijn hostel, dat Surfside backpackers heet. Omdat het nog niet druk is, krijg ik een andere kamer, vier in plaats van vijf bedden, in het centrale verblijf waar ook de keuken en de gezamelijke ruimte is.
Ik kan niet aan het nieuwe ritme wennen. Voor mijn gevoel gaat alles anders, en is alles in een andere tijdzone dan ik, hoewel dit het stukje reis is dat ik niet van tijd verander. Maar toch, Melbournetijd is anders dan Apollo Bay tijd. Ik heb een leuk gesprek met iemand van de VVV en krijg allerlei tips hoe dingen te doen. Ik koop ontbijt en lunch voor de wandeling die ik morgen wil maken, 10 kilometer langs de kust en door het regenwoud. Wit zuurdesembrood, Tasmaanse kaas (Cheddar natuurlijk, het is hier Commonwealth), nutella en pindakaas met honing die ze hier in de supermarkt verkopen. Ik moet een taxi bellen die me morgen van het eindpunt van de wandeling terugbrengt naar Apollo Bay, maar dat durf ik nog niet zo goed.
Inmiddels is het vier uur, en ik ga een korte wandeling lopen naar Mariners lookout, op een berg, met uitzicht over de kliffenkust en het dorpje Apollo Bay. "Are we going to the lookout?" vraagt een meisje van een jaar of zes met een hopeloos posh-engels accent. Dat gaan ze niet. "Well, I am," zeg ik. "Oh, just walk straight ahead," zegt de moeder, "You can't miss it. Quite a climb though." De weg gaat inderdaad een paar kilometer stevig omhoog, en ik zweet als een iiwi. Boven zijn er die prachtige uitzichten en schaapjes. Het is bijna Ierland!

Terug in de stad lukt het me niet echt een plek te vinden om te eten. Ik wil wel lekker eten, maar ben nog gekleed in iets eenvoudigs en stink, denk ik, naar zweet. Ik blijf de straat op en neer lopen voor iets geschikts, maar ik vind dat niet. Ik eet uiteindelijk in een soort grote eetschuur met plastic tafeltjes. "Number 84!" En dat ben ik, met een vegetarische pizza.

Na die mislukking had ik misschien moeten gaan slapen, maar ik zocht contact met de mensen in de YMCA. Poolen en kaarten, maar het lukt me niet me goed te uiten. Om half een ga ik naar bed en maak ik mijn roomy wakker, omdat ik niet wist dat die er was, door het licht aan te doen en in mijn kamer te rommelen.

Deel 5: all creatures great and small
Australië is een land van oases, kleine bewoonde gebieden in een enorm niets. Iedereen moet uiteindelijk aanspoelen in een van die oases. Een van mijn kamergenoten in het Surfsides backpackers is de man van een  bookcrosser van de conventie. Hij is zijn eigen gang gegaan en niet naar de conventie geweest, maar vanuit Sydney en Ulluru in Apollo Bay gestrand. Ik ken hem niet, en zijn vrouw niet meer dan vijf zinnen op de conventie, en hij mij ook niet, maar hij herkent mij aan mijn Bookcrossingconventie t-shirt dat ik draag. Het is een kleine wereld, en dat geldt zeker voor Australië.

Deel 6: vervormd
Cees Nooteboom schrijft dat hij Orion, het sterrenbeeld, in Australië op zijn  kop zag. Volgens mij is dat niet zo. Hij is gekanteld, meer dan 90 graden, maar niet ondersteboven. Het blijft een raar gezicht, een zo duidelijk herkenningspunt aan de hemel, helemaal vervormd. Een beetje zoals deze dag in Apollo Bay voor mij.