Als de zon onder gaat in Melbourne staan we met zijn honderden op de pier van St Kilda te wachten op de pinguïns, die de pier op gaan klauteren. De hele pier staat vol met mensen, in drie rijen achter elkaar.
19.16 uur: Ik zie tientallen kleine oplichte schermen tegen de achtergrond van jachten voor de wolkenkrabbers van Melbourne, I-phones, blackberry's, HTC's (De-si-i-i-i-re), Xperia's; want we ervaren het niet als we niet iedereen daarvan live op de hoogte brengen. Tegelijkertijd worden er 100 berichten verstuurd: 'Waiting for the pinguins on St Kilda pier'.
100 mensen, 3 pinguïns, kleine blobjes in het water. Iemand, een kindje, wijst; Daar is er een. Alle camera's flitsen dezelfde kant op, maar meer dan een vage bewegende grijze blob in grijs water komt niet op de foto. Een groepje samengeklonterde mensen; daar zijn vast pinguïns! Iedereen gaat er naar toe, maar er is er geen. Het is slechts een groepje vrienden.
Een pinguïnpaartje zit in een holletje tussen de stenen in de pier. Misschien hebben ze er een nest? 100 mensen, 2 pinguïns. In kleine groepjes bekijken we ze, om de pinguïns niet te erg te laten schrikken.
Het wordt nachtdonker. Een voor een druipen de mensen af, op weg naar wijn en feest. De pinguïns hebben de pier weer alleen. Als iedereen weg is komen de pinguïns, bijna onzichtbaar in het donker. Ik kan ze bijna horen giebelen over die rare mensen op hun pier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten