11-4 - 13-4 iiwi in the real world

In the news: Faulty trivial pursuit question
Een meisje stuurde de volgende Trivial Pursuit kaart naar de krant: 'Is the continent of South America shaped like a triangle, a rectangle or a square?'

11-4

Deze drie dagen ga ik naar de Bookcrossing conventie die het hart vormt van de Australiëreis. Ik ben dit jaar 10 jaar bookcrosser, en heb meer dan 2000 boeken ergens neer gelegd, zodat andere mensen ze kunnen vinden en een kadootje hebben om te lezen. Daarom wilde ik wel eens naar zo'n conventie, waar een man of vijftig komt om boeken te releasen en te praten met elkaar over onze hobby.

Lees meer over Australië, mij en bookcrossing
Lees meer over bookcrossing

Het is mijn eerste bookcrossingconventie, dus ik heb geen idee wat ik precies moet verwachten. Ik ga gewoon met alles meehobbelen en zie het wel, is mijn gedachte.

Bookcrossing is a sure way om met beveiliging in aanraking te komen voor mij. Ik ben in mijn 10 jaar al eens bijna gearresteerd voor het neerleggen van een boekje op het centraal station, door een overijverige jonge spoorwegagent die zich wilde bewijzen, en iemand anders is eens door beveiliging aangespoord te vertrekken toen ze een boek van mij wilde oppikken van een openbaar beeld waartegen ik het had neergelegd. Nu ben ik ook wel eens door beveiligers aangesproken toen ik op de stoep een foto nam van een gebouw, dus het is niet alleen bookcrossing.
Na een vertraagde vlucht en kennismaken met Teena, die een kamer in haar appartement in St Kilda, een buitenwijk van Melbourne, aan mij verhuurd voor de komende vijf dagen, stap ik in de tram 16 op weg naar het universiteitsterrein waar de Bailieu library is, waar de conventie wordt gehouden. Vandaag is kennismakingsdag en er is een gastspreker, die zal praten over schrijven. Melbourne is een volkomen onbekende stad voor mij en de tram waar ik instap is verkeerd gekozen. Na 1001 haltes bereikt ze na een half uur het universiteitsterrein, waar een andere tram van twee minuten later daar zes minuten over doet, merk ik later. Op universiteitsterreinen verdwaal ik altijd hopeloos, en deze is geen uitzondering. Zeker in het donker is het voor mij een soort doolhof van gebouwen en straten. Vragen staat vrij natuurlijk, maar hoe in hemelsnaam spreek je Bailieu uit? Biuwly, blijkt, als ik het iemand vraag.


Als ik de Bailieu Libraray bereik, blijkt de bovenverdieping, waar de bookcrossconventie gehouden wordt, afgesloten. Er was een stafmedewerker, een hogere stafmedewerker en een beveiliger voor nodig om me naar boven te krijgen. Daar kreeg ik mijn badge, en was ik drie dagen iiwi.

11-4-iiwi
Bookcrossing kent mij als iiwi, mijn internetnaam. Ik krijg een badge met iiwi en mijn eigen naam er op, maar de meeste mensen spreken mij deze dagen aan als 'iiwi'. Hoewel vrienden dat ook wel doen, is het toch leuk om eens drie dagen lang alleen maar met mijn zelfgekozen internetnaam aangesproken te worden. Alsof ik daadwerkelijk even iemand anders geworden ben. Helaas is het de echte wereld en geen internet, dus ik ben niet iemand anders, maar mijn eigen zelf met mijn wereldse beperkingen. Het wordt een soort iiwi in the real world.

De gastspreker van vandaag was Ros Moriarty, die een aantal boeken heeft geschreven over haar relatie met een aboriginalman en indigenous familie. Haar verhaal haakt in de andere verhalen over de geschiedenis van Australië, van de familie van Inez van der Spek, wiens emigratie naar Australië mislukte, van de indiginous kunstenaars Michael riley en Fiona Foley, die net als de man van Ros Moriarty haar familie in Ierland opspoorde, de kunst in het museum in Sydney en in Utrecht. Het maakt de aboriginal cultuur grijpbaarder, maar maakt tevens duidelijk dat deze geschiedenis ook ongrijpbaar blijft. Ik probeer dit aan haar uit te leggen, maar dat lukt me niet goed. Ik kom niet tot een conclusie van mijn verhaal, of tot een vraag, en blijf hangen in een ongemakkelijk gevoel dat ik mezelf voor gek heb gezet.

Het is donker en ik ken behalve het stukje tramlijn nog niets van Melbourne. Ik neem maar geen risico's en bedenk dat als het misloopt ergens ik altijd een taxi kan nemen. Australiërs zijn erg aardig en een meisje legt me zonder dat ik dat hoef te vragen uit hoe ik met de tram naar St Kilda kom. Als ik daar aankom is de regen verdwenen en staan er sterren aan de hemel.

12-4-Michel
Als ik wakker wordt schijnt de zon in mijn kamer. De verwachting was vier dagen regen, dus ik voel mij de zonnegod die het goede weer naar Melbourne bracht. Ik ga koffie drinken in de tuin. Thuis in Nederland had ik gelezen over Lentils are everything, een eettent waar geen vaste prijzen zijn, maar je betaalt wat je zelf vind dat het eten waard is! Dat lijkt me een leuk concept, dus daar wil ik ontbijten. Maar de Lentils in St Kilda blijkt alleen open voor avondeten, dus ik ontbijt met pannekoeken met zwarte bessen in het ontbijtcafé ernaast.

Het is zo heerlijk om te fietsen in een andere stad in een ander land. Ik ben begonnen met fietsen in Londen, vijftien jaar geleden tijdens een vakantie richting Ierland en voelde me volkomen veilig in het stadsverkeer. Sindsdien heb ik in veel steden gefietst, Berlijn, Dublin, New York. Melbourne heeft overal in de stad huurfietsen, blauwe, met helmen, hier verplicht. Je kan ze uit de stalling halen en in een andere stalling terugzetten, perfect voor ritten in de stad. Sinds mijn fietstocht door Londen op mijn eigen fiets hebben alle grote steden buiten Nederland gestaag dit soort fietsen gekregen. Wij lopen weer hopeloos achter. :(
Op de blauwe fiets, met de wind in mijn helm, voel ik een soort bevrijding. Ik snap het, niets kan mij nog raken. Als het misgaat komt het wel weer goed. Mijn normale angsten in verkeer met andere mensen verdwijnen, ik ben mijzelf op de fiets!
In Nederland vind ik fietsen vaak eng, maar in een buitenland heb ik daar geen last van. Ondanks dat de fietspaden hier zomaar stoppen en ik links moet rijden, en naar het midden van de weg moet voorsorteren voor een rechterbocht, voel ik me veel veiliger dan in Nederland, waar iedereen regelloos door elkaar krioelt.
Door het ontbijt en het fietsen ben ik wel bijna te laat voor de releasewalk, een wandeling door het centrum van Melbourne waarbij we her en der boeken neerleggen, en om weer iiwi te worden.

12-4-iiwi
Tijdens de releasewandeling raak ik verdwaald van de rest. Twee keer! Samen met MissMarkey uit Oxford achtervolg ik de releasegroep, speurend op de boeken als crossende klein duimpjes in de moderne stad. Met zijn tweeën praten is makkelijker dan in een hele groep en, vermoedelijk een kwartier na de releasegroep, komen we bij de staande bankiers met bookcrossboeken, waar een kindje bij staat, tien jaar en al in de goede houding. Nu nog een mooie aktentas. We zien de streetart in Chinatown en de Free library op het station, waar snel een ballycumber aan vast wordt gebreid. 
In de middag is er weer een auteur die praat over boeken, maar dit keer niet zo interessant. MissMarkey laat ons een collage zien van Oxford, waar de conventie volgend jaar gehouden gaat worden.  

Ik ben iiwi, de fietser. Dat blijft de meest Australische conventiegangers verbazen; iemand die zomaar door Melbourne gaat fietsen naar coventieplekken. Ik ben inderdaad de enige die dat doet en het levert meedere gespreksstof op. Dat ik later na de conventie, over twee dagen, nog even iiwi ben als ik vijftig kilometer langs de Yarrah ga fietsen naar een Openbare Crossing Zone in Templestowe, is helemaal awesome. Een hubby van een van de conventiegangers heeft voor mij een fietskaart gemaakt van de route langs de Yarrah naar Templestowe, zodat ik niet zal verdwalen, en geeft me zijn telefoonnummer, voor als er iets gebeurd. Een andere bookcrosser heeft voor mij het boek 100 bicycleroutes in Melbourne gereleast.

12-4-Michel
Tijdens een uurtje tussen de laatste coventieprogrammaonderdelen en het diner loop ik verschillende boekwinkels in om mijn in het vliegtuig vergeten boek opnieuw te kopen, zodat ik later de laatste dertig bladzijden kan lezen.

12-4-iiwi
Het diner is een bust. Iedereen wil harder praten dan de anderen, en een bar-iemand bedacht dat daarbovenuit muziek hoorbaar moet zijn. Na het eten begon een quiz, waarbij iedereen, ook vanwege de wijn vermoed ik, steeds uitgelatener reageerde. Een quiz die ik niet vermoedde en te uitgelaten, naast al het geluid een uitbarsting van prikkels. Leuk gedaan, maar niet voor mij weggelegd. Ik zou weg moeten gaan, maar dat lukt me niet. Uiteindelijk moet ik na de quiz bijna wegvluchten uit het restaurant, terwijl ik naar de bookcrossers zwaai en tegen hen die me willen tegenhouden zeg dat ik ze morgen allemaal weer zal zien tijdens de massarelease, maar het nu echt niet meer trek, zoveel zoveel zoveel.

12-4-Michel
Buiten is het zaterdagavond in de grote stad die niet slaapt, maar dat is minder heftig dan het diner. Ik stap in de tram en kom langzaam weer tot mijzelf. Vier duidelijk dronken meisjes komen de tram binnen wankelen. 'Oh, you are soo pretty,' zegt een van hen, onvast op haar dikgezoolde schoenen, tegen een gothic meisje op een van de banken in de tram. Ze loopt wankelend naar haar vriendinnen en doet wat ik, en ik denk heel veel mensen altijd al hebben willen doen, maar niet durven als we niet ook dronken zijn; ze pak twee leren handgrepen voor staplekken en doet een ringoefening zonder afsprong. Ze hangt op haar kop met haar benen naar voren in de handgrepen terwijl een van haar vriendinnen een foto maakt en op instagram zet.

13-4-iiwi
Het leukst van de conventie vind ik de massarelease op de trappen van de State Library. Met een stuk of tien bookcrossers leggen we honderd of meer boeken tegen de trap naar het plein waar de bibliotheek staat, en kijken op een afstandje naar de reacties van mensen die de boeken kunnen meenemen. 

13-4-Michel
De anderen gaan lunchen, maar ik herinner me het diner en dat lijkt me niet zo verstandig, dus ik blijf als enige kijken als iedereen weg is, en aan mensen uit Hong Kong en Melbourne en Singapore en Frankrijk uitleggen hoe bookcrossing werkt. Ik voel me helemaal iiwi.
 Na de release bij de bieb wandel ik naar de Yarrah, om mijn herkochte boek uit te lezen aan de over van de rivier, onderweg boeken releasend. Op de Sandbridge over de Yarrah staan een aantal roestvrij stalen sculpturen waar ik erg van onder de indruk ben. Ze heten 'the travellers'.