09-04: The rocks

Tegen achten word ik wakker, en voel me heel normaal. Het is ochtend en het voelt voor me als ochtend. Ik denk dat ik geen noemenswaardige jetlag heb! Ik heb erg veel moeite gedaan om me aan alle regels voor het niet jetlagkrijgen te houden, ondanks de Russen, en ga ontbijten.

Ik logeer in de wijk the Rocks. Dit is de oudste historische wijk van Sydney, die werd gebouwd vlak na het stichten van de kolonie. Door de gevangen neem ik aan. Bij het bouwen van mijn hostel in 2000 zijn dan ook archeologische vondsten gedaan. Het hostel heeft de bouwput van deze opgravingen bewaard. De kamers zijn rondom deze put gebouwd, en vanuit de gangen kun je naar beneden naar de opgravingen kijken! Vandaag zijn er archeologen bezig met opgraven en meten!

Het stratenplan is nog een beetje in de oude staat. Het zijn steegjes en voetgangersgebieden, met een groot hoogteverschil, waardoor je als je van het ene deel naar het andere wilt je trappen moet lopen. In het midden van de wijk is een deel dat voetgangersgebied is, maar restaurantjes en kleine winkeltjes met sierraden van opaal en kleren. Het pand van de boekwinkel is leeg; het is daar niet anders dan hier. In de achtertuin van een Italiaans ontbijt en lunchtentje eet ik mijn ontbijt; koffie met een muffin. Dat word mijn standaard ontbijt hier in Australië. :)
 

Het plan is om vandaag rush-tickets voor de opera Madama Butterfly te bemachtigen in de botanische tuinen. Het is mooi weer voor die wandeling. Maar eerst een lijstje maken van spullen die ik onderweg moet kopen.

• Een pet
• Speciale Australische zonnebrand
• Een fles water

Onderweg naar het podium van de opera loop ik langs het operagebouw, het markante punt van Sydney. Ik maak een praatje met een echtpaar uit Florida, die dezelfde kant uitgaat. Zijn gaan een cruise maken over de Pacific, naar de Fijieilanden en zijn nu in Sydney aan het wachten op het cruiseschip. We lopen dezelfde kant op om dezelfde foto te maken van het operagebouw en de Harbour bridge in één shot. Ik maak voor tientallen mensen een foto van hen met het operagebouw of de Harbour bridge op de achtergrond.

Er zijn nog rush-kaartjes voor de opera! Halve prijs.

Ik kijk rond in het contemporary art museum van Sydney.  Er is een tentoonstelling van indigenous en Westerse kunst samen. Dat is interessant. Ik ken beide van musea hier in Nederland, maar door de manier van samenspel hier krijgen beide een grotere lading en effect dan ze alleen zouden hebben. Indigenous 'aboriginal' art is voor ons heel moeilijk grijpbaar; het gaat heel erg om connecties met het land en met familiebanden die voor ons op die manier onbegrijpelijk zijn. Toch heeft ook veel Westerse kunst te maken met verbanden van de kunstenaar met anderen. Zo is er hier een display van een kunstenares die alle namen van kunstenaars heeft laten opschrijven door mensen die voor haar en voor de kijker naar haar kunst van belang zijn om de kunst te begrijpen. Die instalatie van namen is wezenlijk hetzelfde als aboriginals doen met hun verbindingen van cirkels, maar dan op een voor ons grijpbare manier. We vertellen in wezen veel dezelfde verhalen.
Andere zalen zijn interessant omdat ze spelen met de bezoeker. Ik kijk hoe iedereen in een kleurijke zaal foto's van zichzelf neemt. De hele selfiecultuur heeft een enorme vlucht genomen. Het is zo grappig. Ik vraag later aan de receptie of de kunstenaar ooit zelf heeft mogen zien hoe het publiek met zijn zaal speelt, en dat blijkt zo te zijn. Ondanks dat hij er nu niet is, is er altijd een connectie met de kunstenaar en zijn publiek, en verandert de zaal voor een ieder in net iets anders. In hetzelfde vertellen we in wezen allemaal andere verhalen.