14-04: Longer boats are coming

In the news: Safetyconcerns for bike-share paths should be addressed. Ongeluk met een fietster die een deur van een auto in haar pad kreeg toen ze met haar blauwe Melbournefiets door het CBD fietste.

Bij een fietsenmaker in de straat waar ik woon huur ik een fiets. Templestowe, het punt waar ik nog enkele bookcrossers ga ontmoeten in hun OBCZ, ligt op 40 kilometer langs de rivier. Daarna moet ik nog terug, of verder om terug te kunnen. Ik pak een onderwegpakketje in en een literfles water. Een halfliterfles doe ik in de bidonhouder.
De husband van een van de bookcrossers heeft voor mij een kaart gemaakt van de route. In de boekje 101 bicycleroutes in Melbourne staat de route ook, en zelf denk ik dat als ik maar ergens de rivier zie het goed is!
Het eerste deel is vlak en door Melbourne. Als ik naar rechts de Yarrah volg verdwijnen de gebouwen en rij ik las een stromende rivier met bossages en parken. Ik moet de Yarah een keer of vijf oversteken om de route te volgen, over houten bruggetjes, waar je mooie foto's kunt maken. De weg gaat nu heuvelop en heuvelaf, stijl, maar niet te lang. Vrouwen passeren hier met lange boten.

Longer boats are coming to win us They're coming to win us, longer boats are coming to win us. Hold on to the shore, they'll be taking the key from the door.
Ik heb Longer boats altijd begrepen als een lied over de overwinning van Westerse ontdekkingsreizigers op de lokale bevolking. Longer boats are coming to win us is het chorus van de mensen die de schepen met de enorme zeilen zien en weten dat ze dat niet zullen overleven. Nergens is de overwinning zo grootscheeps geweest als in Australië, waar de lokale bevolking op de rand van uitgeroeid is. Het land was niet leeg toen we aankwamen, maar we hebben het wel bijna leeg gemaakt. 'Cause the soul of no body knows how a flower grows. De rivier kronkelt tussen de bomen, omhoog en omlaag ga ik, van tweede naar vierde versnelling, in galop en bijna tot rust.
In Templestowe heb ik een meeting met een minder grote groep bookcrossers, sommige van de conventie, andere nieuw. Ik voel me ingehaald als iemand die een grote prestatie heeft geleverd, en hoewel ik dat ook wel wil downsizen, vind ik het ergens wel leuk.
Ik rijdt verder naar Etham, waar ik de trein terug naar Melbourne neem. Fietsen in de trein zijn hier gratis, zoals het hoort! Er is geen service, je neemt de fiets gewoon mee in de coupé net als in Nederland, maar bij de NS betaal je voor geen service nog 6 euro per keer.

Terug in Melbourne fiets ik terug naar St Kilda in de avondspits. Australiërs worden wel als laidback gezien, maar in de avondspits zijn ze dat zeker niet! Het was behoorlijk eng. Auto's schieten mij voorbij, de Australiërs op de fiets en moterfiets racen me als een gek voorbij, de stress van acht uur werken van zich af schuddend door zo hard mogelijk te gaan. Ik zie een kindje dat op zijn eerste roestige barrel Tour de France speelt. Handen omhoog, shirtje recht als ze over de imaginaire finishlijn stuiven. 20 kilometer per uur kon hij op het barrel. Maar nu heeft hij een nieuw speeltje, een state of the art Trek racefiets, zo een als de echte Tourrenners ook hebben. Nog steeds speelt hij als kindje Tour de France, maar nu kan hij veertig kilometer per uur. Nog harder, nog harder, sukkelbaas! Ik overleeef het, voor mijn gevoel ternauwernood. Sukkelbaas!