Nawoord

Het heeft lang geduurd, dit blog, begonnen in 2013, en nu, eind 2019 is het dan af. De reis zoals ik hem hier gemaakt heb, zonder auto door Australië, is nu op deze manier niet meer mogelijk. De trein door de woestijn is niet meer met red tickets te boeken, alleen nog met gold en platinum, wat eigenlijk betekent dat de Indian Pacific (en de Ghan, van Noord naar Zuid) een dure toeristenval is geworden; tickets van 2000 australische dollars of meer. Hoe je nu door de woestijn moet reizen zonder auto of zonder vliegtuig weet ik eigenlijk niet meer.
Ook de tour door de blue moutains wordt door 333travel waar ik hem geboekt heb niet meer aangeboden. Er zijn wel andere touroperators waar je bouwstenen in Australië kunt boeken. Die kun je aan elkaar vastbinden, of los als eendaagse tours boeken.

29 april - Mijn laatste dag in Australië

Vanmiddag vertrekt mijn vliegtuig, dezelfde route terug, via Singapore. Nu heb ik een iets ruimere overstap om het enorme vliegveld van Singapore te zien. Ik vlieg ook weer over de Oekraïne, wat me wederom verbaast. Terecht, blijkt dan dus een paar maanden later.

Perth is een mooie stad om te winkelen. Ik koop een linnen broek, yogapants en een Australische hoed. Ben ik blij dat ik weer naar huis ga? Wellicht, maar ik ben voornamelijk zenuwachtig voor de reis terug, zoals ik dat altijd ben. Eenmaal ingecheckt verdwijnt dat.

Het vliegtuig stijgt op en ik vlieg over Australië. Ik zie het land eindelijk in vogelperspectief, het rode land onder mij tussen de wolken door. Ik zwaai nog een keer en vlieg dan over intercontinenale wateren. Op naar Nederland!

Welke dieren heb ik allemaal in het wild gezien in Australië?

Koala's

Grote grijze Kangoeroes

Rode kangoeroe

Parkieten

Kaketoes

Red ear bushwalibie

Kookaburrah

Lorikeet

Papegaaien

Pinguins

Reuzenmier

Zeehonden

Zeeleeuwen

Kageroo island kangoeroe

Zeearend

Pelikaan

Zwarte hagedissen

Zwarte zwaan

Quokka's

Een dolfijn!

28-april Rottnest eiland

Parakeet bay

Vandaag is de laatste dag in Australië! Ik ben van Oost naar West getrokken via de zuidelijke kust. Op deze laatste dag ga ik met de veerboot naar Rottnest eiland, een eiland voor de kust bij Perth. Het eiland is zo genoemd door Willem de Vlamingh, een Nederlandse ontdekkingsreiziger. In dienst van de VOC bracht hij de kust van West-Australië in kaart. Hij kreeg, zoals dat gaat, ook de opdracht een inwoner van het gebied te vangen. Tja.

Rottnest eiland googlemaps

Hij was degene die voor het eerst zwarte zwanen zag in de Swan rivier. Hij was dus ook degene die Rottnest eiland op de Westerse kaart zette. Het eiland is van het vaste land gescheiden door de steiging van de zeespiegel na de laatste ijstijd. De lokale Noongar noemden het eiland Wadjemup, wat "plek over het water waar de geesten zijn" betekent. Er is een actie gaande om het eiland weer zo te noemen. Witte Aussies noemen het eiland Rotto. tegenwoordig wordt het eiland door jongeren gebruikt voor een soort springbreak, een beetje zoals ons Terschelling. Pas dus op met bezoeken voor deze data!
Het is een geweldige dag met zonneschijn en ik ga met de trein naar Freemantle en de veerboot over naar het eiland.

Met de trein naar Freemantle

De veerboot naar Rottnest island 

De veerboot neemt ook iedere ochtend de huurfietsen mee nar het eiland, en iedere avond terug naar het vasteland. Dat is niet erg goed voor de fietsen, voortdurend over het zoute water getransporteerd worden!

De fietsen worden getransporteerd naar het eiland

In de haven van Rottnest huur ik een van de fietsen en een helm dis ook hier verplicht is. Ik ga vandaag een rondrit over het eiland maken op de fiets. Op Rottnest eiland zijn geen auto's! Dus alle wegen zijn van de fietsers!
Ik heb me al in dagen niet meer zo vrij en vrolijk gevoeld. Wat een heerlijke dag! Wat een geweldig mooi eiland. De weg gaat langs de kust, de wind waait door je helm, je ruikt de zee, de zon schijnt op je lichaam, het is prachtig!
Het eiland, dat eens de woonplaats was van de oude Noongar stam, diende van 1838 tot 1931 als strafkolonie. Inheemse Aboriginals werden in die tijd van het vasteland naar Rotnest eiland gebracht om te 'pacificeren'. Dit mondde uiteraard uit in slavernij. Naar schatting zaten bijna vierduizend Aboriginals op het eiland vast voor zaken als het branden van struiken of het oogsten van groente op hun voormalige land. Er zijn een aantal plaatsen waar herinneringsplakettes zijn aangebracht over deze verschrikkelijke toestand.
De natuur van het eiland is prachtig. Ik fiets door de duinen en kliffen en zie zwarte salamanders.

De kust en de weg over Rottnest eiland

 Ik bij de Indische oceaan, met de fiets

Halverwege ga ik mijn luchpakket eten aan de rand van de weg. Kleine diertjes komen nieuwsgierig kijken. Quokka's! Het zijn een soort kleine kangaroes die alleen op rottnest eiland voorkomen. De populaties op het vaste land zijn verdwenen met de komst van wilde katten! De diertjes gaan aan mijn fiets snuffelen, en klimmen dan vrolijk op mij!

 Quokka's

De diertjes zijn de eigenlijk naamgever voor het eiland. Willem de Vlamingh dacht dat het een soort ratten waren, vandaar de naam Rottnest, rattennest. Het zijn buideldieren en ze eten voornamelijk grassen en rozemarijn van het eiland, en de kruimels van menselijke lunches.

Ik neem de weg terug naar langs de kust en omdat ik tijd over heb voor het laatste veer weer terug gaat, neem ik een afslag naar de kust toe. Daar vind ik een volledig leeg strand in een baai. Parakeet bay. Ik kan mijn geluk niet op! Een strand zonder mensen, zwemmen!! De golven kabbelen op het strand terwijl ik het water in ga om te pootje baaien. Het hele uur dat ik hier ben komt er helemaal niemand!

Je kunt overnachten op het eiland, maar ik had besloten dat niet te doen en ga met de veerboot terug. Als laatste suprise worden we gevolgd door een dolfijn tot in de haven van Freemantle, die uit het water springt en zo te zien plezier had in het volgen van de boot!

Dit was een geweldige dag. Ik wil graag nog een keer terug naar dit eiland!

Oorspronkelijke bewoners

Het is avond in Perth. Ik loop van het restaurant waar ik heb gegeten naar mijn heksenhuisje. Ik zie een opstootje tussen twee Aboriginals, duidelijk dronken. Een politieauto met sirenes komt met gillende banden de hoek om. Ongelukkige mensen in een donkere omgeving. Ik zie Aboriginals alleen in de stad. Ik bedenk dat steden een bepaalde cultuur hebben, waar de Aboriginal cultuur, de kijk op het land, de songlines niet in passen. Aboriginals kunnen heel goed succesvol in de stad leven, als ze een deel van hun cultuur opgegeven en een deel van de stadscultuur overnemen, wellicht.
Ik probeer de cultuur van de oorspronkelijke bewoners te vangen. Ik ga naar twee tentoonstellingen over Aboriginal kunst en cultuur, ik zie hoe de eerste westerse Australische kunstenaars de oorspronkelijke bewoners wel en niet zien in hun impressionistische kunst, ik lees Kraaienwacht van Inez van der Spek, die twee wegen, de mislukte migratie van haar familie verbindt met de weg van de 500.000 Aboriginals via het verhaal van kunstenaars en activisten Michael Riley en Fiona Foley, ik vertel in dit blog de songline van Ngintaka, die ik in het museum heb gezien, binnen mijn eigen songline, mijn eigen route en weg in Australië. Maar die cultuur vang ik niet. Henning, de buschauffeur in the Grampians, vertelt dat je pas buiten de gebaande paden van de steden het echte Australië ziet, en zegt me dat ik nog eens terug moet, door de woestijn, naar het andere Australië, dat ik volgens hem enorm zou waarderen. Maar ik denk dat ook Alice Springs, en de Aboriginal cultuur in de woestijn een toeristische attractie is geworden, mensen die zo leven voor ons. Het stemt treurig, en ik kijk in de rondte en het is donker.

27 april - Perth

Een nieuwe stad is opnieuw verkennen, en vooral, opnieuw ontbijt en lunchplekken vinden. De straat van mijn hostel komt uit op een bredere straat, die uiteindelijk naar het centrum leidt. In een zijstraatje aan de andere kant ga ik ontbijten in Sayers Sister, wat ik in de app Happy Cow gevonden heb. Happy Cow is een lijst van vegetarisch vriendelijke restaurants per stad gerangschikt. Ook is er een kaartmodus, waarbij je ziet waar in de stad ze liggen.
Na de reis met de India Pacific mag ik luxe ontbijten, en ik neem koffie, juice, een taartstuk met room en een brownie met poedersuiker. Daarna ben ik klaar voor de dag.

Ik vind Perth de meest Europese stad van de steden waar ik tot nu toe geweest ben. Het centrum is voetgangersgebied, omzoomd door brede wegen voor de bussen en auto's. Er is een groot plein met winkels, en in de straten aan het plein zitten de kleinere winkels, eettentjes, chocoladewinkels, Italiaans ijs. Het doet mij erg aan de Europese binnensteden denken. Perth is een rijke stad, dat merk je ook aan alles. De inwoners zijn rijk geworden van de mijnbouw, van het vervoeren van erts, waar je een goed leven en een huis met tuin en zwembad van kunt kopen!

Van alle steden waar ik ben geweest wordt ik van Perth het minst blij. Ik ben ook al lang weg, misschien dat dat ermee te maken heeft. Maar van alle plekken waar ik ben geweest is Perth misschien wel de plek waar ik nog eens naar terug wil. Vanwege Rottnest eiland.

Na mate je de haven nadert verandert de stad en kom je in het zakencentrum van Perth. Hier staan hoge wolkenkrabbers, kantoren van de grote banken, financieringsbedrijven en de bedrijven rondom de scheepvaart, mijnbouw, handel met Azië en vervoer. Hier lijkt de stad het meest op een Aziatische megastad, Shanghai of Singapore.

Perth vanaf de Swan river.

Perth is de hoofdstad van West Australië, en de meest geisoleerde hoofdstad ter wereld. Er omheen ligt een groot niets. Zoals de meeste steden is Perth gebouwd rond de monding van een rivier, de Swan, die inderdaad bekend is vanwege de zwarte zwanen die er zwemmen. Vandaag ga ik met een boot over de rivier de Swan naar de voorstad Freemantle, waar grote koloniale huizen het straatbeeld bepalen.

Freemantle

Midden in het zakencentrum staat een enorme heel moderne klokkentoren, een slank ontwerp opgebouwd uit beton en glas. Aan de buitenkant is niet direct te zien wat de Swan Bells eigenlijk is. in de klokkentoren zit een set van achttien klokken. Veertien van deze klokken zijn afkomstig uit de St. Martin in the Fields kerk aan de Trafalgar Square in Londen. De Swan Bells toren is ruim tweeëntachtig meter hoog en telt een zes-tal verdiepingen met op de top een observatiedek waarbij je uitkijkt over de rivier en de stad.

Swan bells tower

Met een groep van 18 man ga ik omhoog naar het observatiedek. We mogen allemaal omste beurt een klok luiden. De kinderen in de groep vinden het geweldig! Op het hele uur kun je het mechaniek in werking zien en de klokken zien zwiepen als ze het uur inluiden.

Perth vanaf het observatiedek van de Swan bells

Ik heb zoveel indrukken gehad dat ik het genoeg vind geweest. Ik ga naar het Kings park. Aan al die namen merk je het koloniale Engelse verleden van de stad. Ik wandel langs de groene long van de stad naar de botanische tuin. Heel veel begroeiing bestaan uit uitzonderlijke planten en bloemen. Er zijn verschillende wandelroutes te volgens waarbij je langs vele monumenten, gedenktekens en kunstobjecten loopt. Er is ook een speciale indigenous people route, de Nyoongar aboriginals. hier zie je hun kunstvoorwerpen en leer je over het gebruik van planten en bomen door de Nyoongar. In het park staan allerlei palmbomen, waardoor de stad hier weer anders wordt, een soort tropische stad. 

In Kings park

26 april - Knibbel knabbel knuisje

Mijn eerste doel in Perth is mijn hostel voor de komende dagen, en dat is een heksenhuis!

Mijn hostel!

Het ligt aan de buitenrand van het centrum, maar nog net binnen de  free transit zone, dus ik moet een half uurtje lopen vanuit het centrum of met de bus. De bussen in Perth zijn van het bedrijf CAT-transit, en hebben een mooi lopende katachtige op hun bussen!

In het hostel heb ik een bunkbed in een kamer met zijn vieren. De enige die er op dit moment is, is een oude Griekse man van 76, met diepe groeven in zijn gezicht, een zwarte alpinopet op zijn hoofd en een stok om op te steunen, die in het hostel slaapt. Hij heeft slaapapneu en slaapt met piepende adem met een zuurstofmasker op aan een apparaat. Hij is uit griekenland vertrokken om hier te werken en is blij, vertelt hij, want in het hudige Griekenland zou hij geen recht hebben op betaalbare medische hulp. Hij komt graag in hostels als hij reist, ondanks dat hij al zesenzeventig is!

26 april - 4750 kilometer

Na 20 dagen reizen van kust naar kust, na 4750 kilometer dwars door Australië, stap ik deze onbewolkte ochtend uit op het station in Perth.

Kalgorlie

Kalgorlie is de tweede stop tijdens de rit. Eigenlijk ligt dit al heel dicht bij Perth, het eindpunt. Relatief geproken dan natuurlijk, over een meer dan 1000 kilometer lange reis. Kalgorie is echt een stad. Er wonen 30.000 mensen, die voornamelijk werken in de mijnbouw en het transport. Bij Kalgorlie ligt de grootste goudmijn van Australië. Hij is 3,8 kilometer lang en 1,35 kilometer breed. De bodem van de mijn ligt zo’n 500 meter onder het woestijnoppervlak. Het mijnbouwbedrijf wil graag de mijn laten zien, en met een aantal passagiers ga ik mee.
Buiten regent het. De mensen van Kalgorie zijn er blij mee, het is heel droog geweest, veel langer dan gebruikelijk, dit is de eerste regen in maanden.
We mogen de mijn alleen van grote afstand bekijken. In de mijn wordt het gesteente met explosieven losgemaakt. Grote grijpers laden zware vrachtwagens met erts die het naar boven brengen. Per jaar wordt zo’n 15 miljoen ton aan materiaal op deze wijze getransporteerd. Boven staan installaties om het goud aan het erts te onttrekken. Het gesteente wordt verpulverd en via baden wordt het goud van de rest van het materiaal gescheiden. Het goud wordt gesmolten en in staven gegoten. De mijn is continu in bedrijf.
Toch krijg je ondanks de afstand een gevoel van de enormiteit van de mijn. We mogen wel naar een museum, waar de geschiedenis van de mijn wordt uitgelegd. Vroeger was het een ondergrondse mijn, zoals je een mijn voorstelt. Tegenwoordig is de mijn een open mijn, een enorme kuil in het landschap.
Ook zie je hier de enorme graafmachines waarmee de erst naar boven wordt gebracht. De wielen zijn drie keer zo hoog als ik ben.
Als we terug komen is het al avond. Met een toeter op de hoorn vertrekt de trein voor het laatste stuk door het donker naar Perth, waar we de volgende ochtend aankomen.

Ngintaka; een songline van de Anangu

Terwijl ik door de woestijn dender, denk ik aan Ngintaka, de hagedisman, die de maalsteen gestolen heeft van de aboriginals en tijdens zijn vlucht de steen laat vallen, die voor de ogen van de aborinals in gruzelementen valt. De aboriginals zijn boos over het verlies van hun steen, die zoveel voor hun betekent. Met zijn allen vallen ze de Ngintaka aan en doden hem met twaalf speren.

Over hier, iets noordelijker in de woestijn, gaat deze songline. Het is een route door de woestijn, langs de markeringen die de Ngintaka op zijn vlucht in het landschap heeft gehouwen, de vruchten en zaden die hij heeft gegeten en die tot bloei komen langs deze route, het drinkbare water dat er langs deze route is.
Het is een ontstaansverhaal, over plekken die vruchtbaar zijn, en de betekenis van de maalsteen. Zonder maalsteen kunnen de zaden niet gemalen worden, is er niets te eten.

Ngintaka Tjukurpa alatji - paluru ngura parari nyinangi tjiwa wiya, paluru tjiwa kurakuratjara nyinangi munu paluru mai wakati rungkaningi, munu rungkara uninypa uninymankula ngalkuningi.

Cook

1138 kilometer van Adelaide, en 1523 kilometer van Perth ligt Cook. Het is een van de twee stops van de Indian-Pacific. Door de luidspreker meldt de conducteur dat we uit mogen stappen, maar er om moeten denken dat we na een uur er weer moeten zijn omdat de trein vertrekt en niet wacht op achterblijvers. There's only one train every week, klinkt het verontrustend. Ik blijf de trein altijd in mijn oog houden terwijl ik rondwandel.

Cook is gebouwd tijdens de bouw van de spoorlijn zelf. Spoorwegbouwers woonden hier terwijl ze aan het sppor werkten, richting Perth en richting Adelaide, tot ze het spoor naderden waar de bouwers van de volgende stad aan werkten. Toen de bouw voltooid was bleef Cook bestaan voor de 200 reparatiemedewerkers van de spoorlijn. Ondanks zijn geisoleerde liggingwas het een florerende stad, met een school van de kinderen van de reparatiemedewerkers, en een zwembad. Na de privatisering van de lijn in 1997 was deze reparatiehub niet meer nodig, vonden de nieuwe eigenaren, en verdwenen bijna alle inwoners en werd het een spookstad. Tegenwoordig wonen er nog zeven mensen.

Deze zeven mensen zijn voor hun voorraden en water (!) afhankelijk van de trein. De trein zelf tankt hier diesel voor het vervolg van de rit. De inwoners zijn dus voor hun voorraden afhankelijk van de trein, en de trein voor zijn voorraden afhankelijk van dit stadje. Mocht er iets gebeuren met de trein, dan zijn in Cook medijnen. Een hele grote voorraad EHBO dozen, zo stel ik mij voor.

Tijdens de anderhalf uur die je hier ongeveer bent krijg je niet echt een goed idee van de enorme lege ruimte die er om Cook ligt. De woestijn is alom tegenwoordig. Woestijn had ik mij voorgesteld als heet, mar het is koud vandaag, tussen de tien en vijftien graden. Ik bibber in mijn t-shirtje met korte mouwen. En er zijn vliegen. Enorm veel vliegen. Dat is het eerste wat je merkt als je naar buiten stapt.

Enorm

Veel

Vliegen

Na Cook begint het langste stuk rechte spoorweg ter wereld, tot de volgende stop, Kalgorlie. 478 kilometer kaarsrechte spoorlijn, waar de conducteur om de minuut een knop moet indrukken om te bewijzen dat hij niet in slaap is gevallen. Je vraagt je af hoe ze het hebben kunnen aanleggen, zonder ergens de fout in te gaan en toch een bochtje te moeten maken. :)

De conducteur fluit.

We stappen weer in.

Als we wegrijden komt er bij de overgang een pickup-truck aan. Heeft die pech, de enige minuut in een hele week dat de spoorovergang dicht is.