Cook

1138 kilometer van Adelaide, en 1523 kilometer van Perth ligt Cook. Het is een van de twee stops van de Indian-Pacific. Door de luidspreker meldt de conducteur dat we uit mogen stappen, maar er om moeten denken dat we na een uur er weer moeten zijn omdat de trein vertrekt en niet wacht op achterblijvers. There's only one train every week, klinkt het verontrustend. Ik blijf de trein altijd in mijn oog houden terwijl ik rondwandel.

Cook is gebouwd tijdens de bouw van de spoorlijn zelf. Spoorwegbouwers woonden hier terwijl ze aan het sppor werkten, richting Perth en richting Adelaide, tot ze het spoor naderden waar de bouwers van de volgende stad aan werkten. Toen de bouw voltooid was bleef Cook bestaan voor de 200 reparatiemedewerkers van de spoorlijn. Ondanks zijn geisoleerde liggingwas het een florerende stad, met een school van de kinderen van de reparatiemedewerkers, en een zwembad. Na de privatisering van de lijn in 1997 was deze reparatiehub niet meer nodig, vonden de nieuwe eigenaren, en verdwenen bijna alle inwoners en werd het een spookstad. Tegenwoordig wonen er nog zeven mensen.

Deze zeven mensen zijn voor hun voorraden en water (!) afhankelijk van de trein. De trein zelf tankt hier diesel voor het vervolg van de rit. De inwoners zijn dus voor hun voorraden afhankelijk van de trein, en de trein voor zijn voorraden afhankelijk van dit stadje. Mocht er iets gebeuren met de trein, dan zijn in Cook medijnen. Een hele grote voorraad EHBO dozen, zo stel ik mij voor.

Tijdens de anderhalf uur die je hier ongeveer bent krijg je niet echt een goed idee van de enorme lege ruimte die er om Cook ligt. De woestijn is alom tegenwoordig. Woestijn had ik mij voorgesteld als heet, mar het is koud vandaag, tussen de tien en vijftien graden. Ik bibber in mijn t-shirtje met korte mouwen. En er zijn vliegen. Enorm veel vliegen. Dat is het eerste wat je merkt als je naar buiten stapt.

Enorm

Veel

Vliegen

Na Cook begint het langste stuk rechte spoorweg ter wereld, tot de volgende stop, Kalgorlie. 478 kilometer kaarsrechte spoorlijn, waar de conducteur om de minuut een knop moet indrukken om te bewijzen dat hij niet in slaap is gevallen. Je vraagt je af hoe ze het hebben kunnen aanleggen, zonder ergens de fout in te gaan en toch een bochtje te moeten maken. :)

De conducteur fluit.

We stappen weer in.

Als we wegrijden komt er bij de overgang een pickup-truck aan. Heeft die pech, de enige minuut in een hele week dat de spoorovergang dicht is.