26 april - 4750 kilometer

Na 20 dagen reizen van kust naar kust, na 4750 kilometer dwars door Australië, stap ik deze onbewolkte ochtend uit op het station in Perth.

Kalgorlie

Kalgorlie is de tweede stop tijdens de rit. Eigenlijk ligt dit al heel dicht bij Perth, het eindpunt. Relatief geproken dan natuurlijk, over een meer dan 1000 kilometer lange reis. Kalgorie is echt een stad. Er wonen 30.000 mensen, die voornamelijk werken in de mijnbouw en het transport. Bij Kalgorlie ligt de grootste goudmijn van Australië. Hij is 3,8 kilometer lang en 1,35 kilometer breed. De bodem van de mijn ligt zo’n 500 meter onder het woestijnoppervlak. Het mijnbouwbedrijf wil graag de mijn laten zien, en met een aantal passagiers ga ik mee.
Buiten regent het. De mensen van Kalgorie zijn er blij mee, het is heel droog geweest, veel langer dan gebruikelijk, dit is de eerste regen in maanden.
We mogen de mijn alleen van grote afstand bekijken. In de mijn wordt het gesteente met explosieven losgemaakt. Grote grijpers laden zware vrachtwagens met erts die het naar boven brengen. Per jaar wordt zo’n 15 miljoen ton aan materiaal op deze wijze getransporteerd. Boven staan installaties om het goud aan het erts te onttrekken. Het gesteente wordt verpulverd en via baden wordt het goud van de rest van het materiaal gescheiden. Het goud wordt gesmolten en in staven gegoten. De mijn is continu in bedrijf.
Toch krijg je ondanks de afstand een gevoel van de enormiteit van de mijn. We mogen wel naar een museum, waar de geschiedenis van de mijn wordt uitgelegd. Vroeger was het een ondergrondse mijn, zoals je een mijn voorstelt. Tegenwoordig is de mijn een open mijn, een enorme kuil in het landschap.
Ook zie je hier de enorme graafmachines waarmee de erst naar boven wordt gebracht. De wielen zijn drie keer zo hoog als ik ben.
Als we terug komen is het al avond. Met een toeter op de hoorn vertrekt de trein voor het laatste stuk door het donker naar Perth, waar we de volgende ochtend aankomen.

Ngintaka; een songline van de Anangu

Terwijl ik door de woestijn dender, denk ik aan Ngintaka, de hagedisman, die de maalsteen gestolen heeft van de aboriginals en tijdens zijn vlucht de steen laat vallen, die voor de ogen van de aborinals in gruzelementen valt. De aboriginals zijn boos over het verlies van hun steen, die zoveel voor hun betekent. Met zijn allen vallen ze de Ngintaka aan en doden hem met twaalf speren.

Over hier, iets noordelijker in de woestijn, gaat deze songline. Het is een route door de woestijn, langs de markeringen die de Ngintaka op zijn vlucht in het landschap heeft gehouwen, de vruchten en zaden die hij heeft gegeten en die tot bloei komen langs deze route, het drinkbare water dat er langs deze route is.
Het is een ontstaansverhaal, over plekken die vruchtbaar zijn, en de betekenis van de maalsteen. Zonder maalsteen kunnen de zaden niet gemalen worden, is er niets te eten.

Ngintaka Tjukurpa alatji - paluru ngura parari nyinangi tjiwa wiya, paluru tjiwa kurakuratjara nyinangi munu paluru mai wakati rungkaningi, munu rungkara uninypa uninymankula ngalkuningi.

Cook

1138 kilometer van Adelaide, en 1523 kilometer van Perth ligt Cook. Het is een van de twee stops van de Indian-Pacific. Door de luidspreker meldt de conducteur dat we uit mogen stappen, maar er om moeten denken dat we na een uur er weer moeten zijn omdat de trein vertrekt en niet wacht op achterblijvers. There's only one train every week, klinkt het verontrustend. Ik blijf de trein altijd in mijn oog houden terwijl ik rondwandel.

Cook is gebouwd tijdens de bouw van de spoorlijn zelf. Spoorwegbouwers woonden hier terwijl ze aan het sppor werkten, richting Perth en richting Adelaide, tot ze het spoor naderden waar de bouwers van de volgende stad aan werkten. Toen de bouw voltooid was bleef Cook bestaan voor de 200 reparatiemedewerkers van de spoorlijn. Ondanks zijn geisoleerde liggingwas het een florerende stad, met een school van de kinderen van de reparatiemedewerkers, en een zwembad. Na de privatisering van de lijn in 1997 was deze reparatiehub niet meer nodig, vonden de nieuwe eigenaren, en verdwenen bijna alle inwoners en werd het een spookstad. Tegenwoordig wonen er nog zeven mensen.

Deze zeven mensen zijn voor hun voorraden en water (!) afhankelijk van de trein. De trein zelf tankt hier diesel voor het vervolg van de rit. De inwoners zijn dus voor hun voorraden afhankelijk van de trein, en de trein voor zijn voorraden afhankelijk van dit stadje. Mocht er iets gebeuren met de trein, dan zijn in Cook medijnen. Een hele grote voorraad EHBO dozen, zo stel ik mij voor.

Tijdens de anderhalf uur die je hier ongeveer bent krijg je niet echt een goed idee van de enorme lege ruimte die er om Cook ligt. De woestijn is alom tegenwoordig. Woestijn had ik mij voorgesteld als heet, mar het is koud vandaag, tussen de tien en vijftien graden. Ik bibber in mijn t-shirtje met korte mouwen. En er zijn vliegen. Enorm veel vliegen. Dat is het eerste wat je merkt als je naar buiten stapt.

Enorm

Veel

Vliegen

Na Cook begint het langste stuk rechte spoorweg ter wereld, tot de volgende stop, Kalgorlie. 478 kilometer kaarsrechte spoorlijn, waar de conducteur om de minuut een knop moet indrukken om te bewijzen dat hij niet in slaap is gevallen. Je vraagt je af hoe ze het hebben kunnen aanleggen, zonder ergens de fout in te gaan en toch een bochtje te moeten maken. :)

De conducteur fluit.

We stappen weer in.

Als we wegrijden komt er bij de overgang een pickup-truck aan. Heeft die pech, de enige minuut in een hele week dat de spoorovergang dicht is.