21-4 Adelaide

In the news: $3 million dolars has been earmarked for the restauration of Churchill rd, Adelaide. Three storey app. buildings are going to be build, with prices starting at # 331.000.

Na een periode buiten is het altijd weer wennen aan een stad. Daar heersen andere regels, andere verkeersstromen. En pas als je er een week niet bent merk je hoe veel een stad eigenlijk is, zoveel licht en geluid en auto's en stank en mensen en kleuren en gebouwen.
Adelaide is een geplande stad. Ze is ontworpen door de eerste gouveneur van Zuid Australië, kolonel William Light in 1836. Zijn plan, dat nu Lights vision is gedoopt, was om Adelaide te ontwerpen in een netwerk, met 5 vierkanten in het centrum van Adelaide, met daaromheen een ring van parken, de Adailde Parklands. De stad is daardoor erg groen en er valt, zelf als je het niet kent, eenvoudig iets te vinden. Het is een stad waarin mensen zouden willen wonen, in plaats van al onze steden, die ontstaan zijn uit wanorde en waarin planologie alleen maar averechts werkt. Voor mij werkt Adelaide! Het moment waarop ik het Centrale busstation uitstap en de weidse brede lanen betreed, voel ik mij thuis. De stad is laag en weids, met brede straten. Overal zijn groenstroken en parken. Een stad waarin je je niet opgesloten voelt tussen de muren van de huizen. Een stad met een horizon, die je private space niet binnendringt.Dat is niet altijd meer zo, gezien het huidige nieuws, waar ook behoorlijk geprotesteerd wordt tegen de bedragen van geplande appartementen.

Er ontstaat ruimte. Ruimte die in de 1830's nodig was voor de wagens met ingespannen ossen die waar van de haven naar de stad en omgekeerd bracht, en mij nu een gevoel van ademruimte, vrijheid geeft.
Ik doe vandaag wat de Adelaidians doen. Ik loop Woolworths binnen voor de ingrediënten voor een picknick in het park; kalamantiolijven in rodewijnazijn, turks brood met knoflook, Tasmaanse kaas, cheddar natuurlijk, en noten en ga op een bankje in de botanische tuinen zitten voor lunch. Adelaidians nemen hun eigen opklapstoeltjes en tafeltjes mee voor een picknick, maar die heb ik natuurlijk niet.
Ik versleep mijn niet rollende koffer naar mijn nieuwe plek, een heus hotel, her Majestic Minima hotel. Dit is pas de tweede keer ooit dat ik in een hotel overnacht; de eerste keer was in een art hotel in Berlijn. Ook dit hotel in Adelaide is een art-hotel. Elke kamer is ontworpen door en heeft kunst van een andere kunstenaar. Het vreemde is, mijn kunst hangt achter mijn bed. Ik kijk uit op een enorm plasmascherm. Gelukkig staat het bed op wieltjes, en ik sleep hem naar de andere kant van de kamer en maak hem opnieuw op, zodat ik kan lezen en kijken naar de kunst in de kamer. De kunstenaar is Peta Al Annah Chigwidden en heet Mother of creation. Het is een lijntekening van een naakte vrouw van achteren, liggend, over vier panelen.
Verblijven in een hotel is een hele andere manier van reizen. Ik heb deze drie dagen geen enkele andere gast gezien. Dat is misschien ook een beetje de vorm van dit hotel, waar geen diningroom bij zit. Maar het ontmoeten van andere mensen tijdens een door een hostel georganiseeerd pannenkoekenontbijt, dat zie je in een hotel niet zo snel denk ik.

Het is zes uur 's avonds, en het is aardedonker. Dit hoort niet, hoor ik mijn lichaam en geest schreeuwen, het kan nog niet donker zijn. Maar dat is het wel. Het voelt als een winterdag in december, zo vroeg al avond. Mijn lichaam is goed gewend aan de nieuwe tijd, maar aan dit nieuwe seizoen zal het nooit wennen. Zelfs nu ik dit schrijf, anderhalve maand later in het zonnige Nederland, is mijn biologische seizoenenklok nog van slag.
Ik loop door Brundle street, de winkelstraat van Adelaide, maar alles is gesloten. Waar Sydney en Melbourne 's avonds gewoon open zijn, 24uurssteden in de New-York traditie, gaat Adelaide dicht. In het licht van de neonreclame en straatlantarens zingt Samantha Edge en speelt ze piano. Leuk, een avondconcert.
'We have bought her CD,' zegt een jongetje. 'It was only ten dollars.' Zijn vader heeft een boerderij buiten Adelaide, hij mest vleeskoeien. Ik zal niet niet tegen hem zeggen dat deze periode een goede tijd is om te verkopen, dat zal hij zelf weten. Hij houdt van Nederlandse koeien. We babbelen over het vliegtuig dat nog steeds niet is gevonden en de verkiezingen in Australië, die op de rol staan. En over de bosbranden, die ook in Europa in het nieuws waren. Dat zijn kindjes hier naar school gaan en hij nu niet meer kan reizen, zoals ik. Hij moet lachen om het paardenvleesschandaal in Europa, wat hier in Australië ook in het nieuws is geweest.
'Five and five is ten,' zegt het jongetje.