20-4: Adelaide

In the news: This is a good time to sell livestock. Prices are going up!

De bus brengt ons verder in de Grampians voor een korte natuurwandeling. We wandelen naar de top van Pinacle rocks. We liepen langs de bergkam omhoog, ieder in zijn eigen tempo. Het is nog koud en ik trek zelfs mijn windjack aan. Er is geen echte weg en we klauteren over rotsen tot een bospad dat verder omhoog leidt. Al vrij snel ben ik in mijn eentje. Gelukkig maar, want al dat gekwebbel tijdens het wandelen, dat vind ik maar niets. Ik draai een bocht om en daar staat een kleine bruine wallibi! Ze merkt mij op en hupt twee stappen naar de bescherming van wat bush en blijft mij aanstaren. Ik pak voorzichtig mijn cameram in langzame bewegingen, zodat het dier niet zal schrikken, om mijn zelf gespotte wilde kangoeroe vast te leggen. Ik durf mijn telelens er niet op te schroeven, bang dat ik bend at het dier darvan schrikt en weghupt. Ik hoor de stemmen van twee meisjes die achter mij aan het bospad op lopen en gebaar dat ze zachtjes moeten doen. 'A walibi', fluister ik en wijs. Ook de meisjes maken foto's. Dan hupt het dier dieper het bos in en verdwijnt uit ons zicht.

We komen door gebied dat in februari van dit jaar, dit haalde zelfs het Nederlandse nieuws toendertijd, verwoest werd door brand. Door geluk, draaiende wind, is het plaatsje waar ik zometeen op de bus naar Adelaide stap, gespaard gebleven. De stad was al geëvacueerd en opgegeven. Want hoe erg ook, de bewoners van deze gebieden kennen de risico's van hier wonen en accepteren die. Of de verzekering dat ook doet, dat vertelde Henning niet. De bewoners hadden geluk, en konden een week later door het verwoeste landschap terug naar hun onbeschadigde huizen en winkels.
Het gebied ziet er verwoest uit, zwartgeblakerde boomstompjes met spookachtig gekronkelde takken, als schaduwen van enge wajangpoppen in een schimmenspel, die mensen komen halen voor een reis naar de onderwereld. Maar aan veel zwartgeblakerde bomen zitten al weer groene bladeren. Ze lijken dood, maar zijn dat niet. Na de winterregen zie je van het kale bomenlandschap niets meer terug.
Er zijn ook planten die het vuur nodig hebben om zich te kunnen verspreiden. Ze hebben zaden die door de hitte van het vuur openspringen en ontkiemen, zoda de nieuwe zaadlingen in een landschap zonder concurenten goede kansen hebben zich te ontwikkelen tot nieuwe planten. Ondanks het vuur, soms dus dankzij de brand, zit dit gebied vol leven.
Maar zonder koala's. Zij zijn niet snel genoeg om het vuur te kunnen ontlopen. De Grampians wordt omringt door boerenland, dat koala's uit andere gebieden niet kunnen oversteken. De Grampians zijn dus onbereikbaar voor ze, en ze moeten geherintroduceerd worden. Net als in Nederland niet helemaal echte natuur, maar natuur met de hand van de mens.
Henning is helemaal gek van de aboriginalcultuur en geeft mij allerlei tips en websites voor een toekomstige reis naar Australië. Want pas buiten de gebaande paden van de steden zie je het echte Australië, volgens hem. Ik moet natuurlijk ook nog op de foto met de Japanse meisjes en daarna wordt ik op de VLine naar Adelaide gezet, een busrit tot diep in de avond.

Het is donker in Adelaide en ik heb geen idee waar ik precies heen moet, of waar ik ben. In een parkeergarage van een groot busstation, denk ik. Ik doe maar weer eens wat en sleep mijn koffer, waar inmiddels een van de wieltjes niet meer van draait, door het stationsgebouw naar de passagierslounge, waar gelukkig een kaart ligt. Ik heb een echt heus hotel in Adelaide, waarover later meer, maar voor vanavond heb ik nog een hostel. Ik dacht dat dat handig zou zijn, omdat het hostel midden in de stad ligt, en ik voorzag dat ik geen zin had om in het donker naar een hotel te zoeken, maar nu ik hier ben had ik natuurlijk graag een taxi genomen naar het hotelgebied. Maar anyway, ik loop door de straten en besef me dat ik hier niet zal verdwalen. Zo'n mooie duidelijke stad! Het hostel is groot en ik deel mijn kamer met drie anderen die me snel wegwijs maken in het geheel van nieuwe regels. Soms is slapen in hostel zo leuk, als het zo gaat.

A first for me: Ik dineer met falafelballetjes in iets dat ik niet anders kan omschrijven dan de rosse buurt van Adelaide. Tussen de sexshops en de schaars geklede dames met enorme hakken hap ik mijn broodje weg, terwijl anderen lurken aan een waterpijp. Sexshops overigens, zijn gelegenheden die ik hier in Australië heel vaak tegenkom. Pornobioscopen, DVD-winkels en sexshops zijn hier overal. Zelfs in tijden van internet, waar schaarsgeklede, of volomptueusgeklede mensen, maar waar je hart ligt, een muisklik weg zijn, is er blijkbaar hier nog een markt voor.