Het grote niets

Ieder continent heeft wel een transcontinentale trein. Australië heeft de Indian Pacific, genoemd naar de twee oceanen die hij verbindt. De lijn loopt van Sydney aan de Oostkust naar Perth in de westkust. Of andersom natuurlijk. Ik ga niet de hele transcontinentale treinreis maken, maar stap op in Adelaide. Van Sydney naar Adelaide ga ik per vliegtuig, bus, fiets en lopen. Zo ga ik toch dwars door het continent heen.

Ik heb nog nooit een vakantie gehad met een enorme treinreis. Wel over gedacht. Ik vind treinen leuk. Of ik treinreizen als vakantie leuk vind weet ik niet. Ik weet niet hoe goed ik kan praten met medetreinreizigers, waar zoiets toch mee staat of valt. Maar dat zullen we nu zien dus, ik ga drie dagen treinen! Als dit bevalt kan ik het vaker doen. Dit is de route van de Indian Pacific:

De Indian Pacific raast door het grote niets van Australië, de Nuballor plain. Het heeft ook het grote stuk rechte spoorweg, 478 kilometer, waarbij de machinist iedere minuut op een knop moet drukken om te laten zien dat er niets met hem is gebeurd. De eerste rit met de Indian Pacific was heel recent nog, pas in 1970. Toen was ik al geboren!

Ik hou van niets. Landschappen zonder iets, zoals de hoogvlakte in Noorwegen of the Burren in Ierland, fascinerend. Volkomen verlaten, desolaat. In mijn eentje staan tussen wat keien, met het gevoel dat er nergens iets is. Maar natuurlijk wel met de notie dat ik diezelfde dag weer in een hostel ben, onder een warm dekbed. De Nuballor plain is mijn eerste grote niets dat een woestsijnlandschap is. Dat heb ik nog nooit meegemaakt, spannend!

Hoe ga je reizen door Australië?

Ik heb me toen het idee in me opkwam om naar de andere kant van de wereld te gaan, lang lopen afvragen hoe ik dat moest doen, reizen door Australië. Het is een enorm land, een continent. Het leek me vanwege de grootte niet mogelijk om er naartoe op vakantie te gaan. Zeker niet op de manier waarop ik op vakantie ga; zonder auto, veelal wandelend of fietsend. Australië trek je rond per camper en dat kan ik niet.

Tasmanië
Mijn eerste oplossing was een plan om een paar dagen naar Melbourne te gaan voor die conventie en daarna met de boot over te steken naar Tasmanië, een eiland dat qua grootte de mogelijkheid schiep om er op vakantie te gaan. Ik had het gevoel dat ik Tasmanië in mij kon opnemen, zonder het gevoel te hebben dat ik er doorheen jakker. Een gevoel dat ik bij Australië erg had.
Maar ook Tasmanië, welliswaar kleiner, heeft stukken uitgebreid 'niets', zonder steden of bewoning. Net als in Australië betekent dat; kamperen. De laatste keer in mijn leven dat ik in een tent heb geslapen was op mijn veertiende, een schoolkamp, en toen heb ik besloten dat ik dat nooit weer zou doen. Ik hou niet van kamperen. Tot nu toe heb ik dat besluit altijd kunnen houden; ik heb nooit meer gekampeerd. Andere wilde plannen kwamen en gingen, maar uiteindelijk bleef alles bij het eerste plan dat er lag, Australië als opmaat voor andere verre vakanties. En als ik naar Australië ging, vond ik, moest ik ook naar Australië gaan, dwars door het continent heen. Maar zonder het gevoel van plaats naar plaats te reizen. En zonder auto.

Trein
Je kan van Noord naar Zuid door Australië en van Oost naar West; maar beide opties hadden een deel met de trein. De Noord-Zuid route de Ghan, en de Oost-West route de Indian Pacific. Via de Noord-Zuid route zou ik naar Uluru kunnen, de plek in Australië die iedereen die er niet woont fascineert. Dit was voor het eerst dat ik ontdekte dat reizen door een Westers land een enorme planning met zich mee brengt. Ik ben gewend dat de trein een keer per uur gaat, niet zoals de Ghan in Australië een keer per week. Het kan wel hoor, maar dan wordt het voor mijn gevoel een uitstapje en dat was nu net wat ik niet wilde. Uitstappen om Uluru te bekijken betekent dus dat je pas een week later weer verder kunt. Uluru ligt niet ver van de stop op de Ghan lijn, voor Australische begrippen, maar dat is toch nog zo'n driehonderd kilometer. Bijna heel Nederland. Zonder transport is dat eigenlijk onmogelijk. Mijn focus werd de Oost West route, met de Indian Pacific.

Hoe het is gekomen...

Toen iemand mij vroeg of het een droom van mij was geweest om ooit naar Australië te gaan moest ik naar waarheid 'Nee' antwoorden. Maar ik houd van reizen en wilde wel eens een verre reis maken. Vorig jaar onderzocht ik Zuid Oost Azië, meer mijn droom, maar kwam tot de conclusie dat ik dat niet durfde. Zo vaak heb ik nog niet ver gereist, slechts een keer naar New York en voor de rest alles binnen Europa, en dat gecombineerd met een taal die ik niet kan spreken en een schrift waarvan ik geen idee heb wat het betekent, leek mij te eng worden. Vooral omdat ik ervan hou om veel zelf te regelen en organiseren op reis. Zo werd het dus niet Vietnam, maar uiteindelijk Sicilië, een mooie vakantie met het beklimmen van een werkende vulkaan!

Maar het idee van ver reizen bleef toch in mijn hoofd branden en ik zocht naar oplossingen om dat wel te kunnen. Die kwam toen een van mijn internethobby's, Bookcrossing, waarover later in dit blog vast meer, een jaarlijkse conventie zou houden in Melbourne. Ik zou het bookcrossspelletje (3x s! :) ) dan toevallig net tien jaar doen, en meer dan 2000 beoeken hebben gecrosst. Dat leken mij leuke mijlpalen. Nu ben ik an sich niet zo'n conventieganger, maar als je het dan toch doet, dan maar ver. En Australië, dat is westers, bekend en wel veilig. Bovendien dacht ik, als ik dan een stopover maak in zo'n klein Zuid Aziatisch land, Singapore of Hong Kong of zoiets, kon ik voor een dag zien hoe dat ging en ontdekken, voor de toekomst, dat ik dat best kan.

Zo onstond dus het zaadje van reizen naar Australië.