Vanavond stap ik in de trein die me dwars door de Australische woestijn voert, twee dagen lang, dus ik neem vandaag afscheid van de mooie stad Adelaide, waar ik me de hele tijd heb thuisgevoeld. Ik ga nog een keertje eten bij het UR-caffe. Ik check uit mijn hotelkamer. De bagage blijft even bij de receptie tot vanavond. De komende twee nachten slaap ik op een stoel in de trein. Ik heb dat wel eens eerder gedaan, op vakantie naar Italië, en toen sliep ik überhaupt niet, maar dan wordt je ook drie keer ewakker gemaakt voor grenscontroles, waarvan één keer met woeste herdershonden. Nu gaan we ook een grens over, die van South- naar West-Australia. Daarvoor gelden weer allerlei andere quarantaineregels, waar ik me strikt aan houd, de Chinese meisjes in Border Security in gedachten houdend. Zo mag je geen bijproducten, zoals wax of honing mee nemen naar West Australia, en geen verse vruchten, want ze hebben er geen fruitvliegjes. Eenmaal in de woestijn ontdek ik dat fruitvliegen wel the least of the vliegenworries zijn. Maar goed.
Als afscheid ga ik naar het South Australia museum, waar een tentoonstelling is over aboriginal art, en naar de Adelaide zoo, om de panda's te bekijken. In het South Australia museum is een tentoonstellingsruimte volledig gewijd aan één dreamstory van de indegenous people van Zuid Australië, over de hagedis Anangu. Het verhaal wordt door verschillende contemporary artist uitgebeeld, met prachtige beelden en schilderijen. Terwijl je door de zaal loopt lees en zie je langzaam het verhaal voor je. Zo staan er prachtige beelden van de hagedis aan het begin, en zie je schilderijen van de plaatsen waar de hagedis zich verstopt als hij de maalsteen heeft gestolen. Aan het eind van de zaal wordt het einde van het verhaal voor je verbeeld. Ik wil daarna wel doorlopen naar de andere zalen, met dinosaurusbotten en dergelijke, maar het lukt me niet goed, en ik ga weer naar buiten om alles in me op te nemen.
Ik vind opnieuw een Bentozaakje, waar ik een bento koop met unami, aal. Maar ze hebben er mayonaise bij gedaan, wat ik eigenlijk een beetje te fusion vind. Maar wat wel lekker blijkt als ik buiten op een muurtje bij het museum mijn bento opeet. In de bentoshop ontmoet ik Sean, een Australiër die drie jaar in Nederland gewoond heeft, en wel in Utrecht! Hij heeft les gehad op de Hoge School voor Kunsten in Utrecht, de HKU. Hij was vormgever. Uiteindelijk is hij terugverhuisd naar Australië om uit het milieu te komen waar hij in was terechtgekomen en hij werkt nu in de mijnen, vijf dagen op en vijf dagen af. Dit zijn zijn vijf dagen af, en hij vindt het leuk weer eens Nederlands te kunnen praten, wat hij best goed kan!
Panda's zijn zulke rustige gratieuze dieren! Ze zijn heel zen als ze op een rits bamboe zitten te kauwen. Ik heb wel weer twee dingen geleerd. Ik dacht dat panda's reuze oud konden worden, maar hun levensverwachting is maar 25 tot 30 jaar. En ik had altijd begrepen dat panda's alleen bamboe lusten, maar van het kassameisje van de dierentuin begrijp ik dat ze proberen om de overrijpe vijgen van de 125 jaar oude vijgenboom te eten, vanwege de alcohol. De vijgen zijn zo aantrekkelijk dat de dierentuin een hek heeft moeten bouwen om de panda's bij de vijgenboom vandaan te houden.
Ook ik ben te zen, want ik kijk pas veels te laat op de tickets van de trein, waarop staat dat je twee uur van te voren aanwezig moet zijn om in te checken, en bedenk pas bij het hotel dat de taxi niet alleen naar het station moet rijden met mij er in, maar ook naar het hotel om mij op te pikken. Nu word ik dus zenuwachtig, vooral als ik bedenk dat het wel een spitsuur zou kunnen zijn. Ik bedenk nu dat dit misschien wel het punt is waarop alles verkeerd begint te gaan, en ik voortdurend achter mezelf aan moet rennen. Maar als ik bij de incheckbalie sta uit te hijgen en mijn bagage op de loopband leg, denk ik nog dat het een enige faut-pas is, die goed afloopt. Want ik ben op tijd, en kan zelfs nog een Indian-Pacific pen en ansichten kopen in het winkeltje voor ik naar mijn stoel moet. Ik heb stoel één, want ik ben een zekere reiziger, die als allereerste deze reis met de Indian-Pacific heeft geboekt, toen nog wel. Ik heb nog nooit een echt lange treinreis gemaakt van meerdere dagen. De trein heeft een douche en toilet en een restauratiewagen, zo Agatha Christie! Hoe zal die allemaal gaan? Ik zal het ontdekken!
